AZAD QARADƏRƏLİ
Hekayə
İsveçdə qürbət həyatı yaşayan tale qohumum Vahid Qaziyə
Burada – soyuq şimal ölkəsində isti nəfəsə çox ehtiyacım var. Amma hardandı o isti nəfəs? Hardan alım Azərbaycanın adamı qarsan, qarssa da yandırmayan, ana bətnindəymişsən kimi umudla qucan nəfəsi?..
Vahid Qazinin “İtmiş yaddaşın şifrəsi” kitabı haqqında əlüstü qeydlər
Adamlar var ki, mənimçün imza şəklindədir. Boy-buxunu, xasiyyəti, geyim-keçimiylə imzadır mənimçün. Heç üzünü görmədiyim Murakami, Pelevin, Pol Oster… Bahar Zamanı… Bir də üzünü bir neçə dəfə görsəm də, əslində yaddaşımda iz buraxmayan, yalnız sonralar imza şəklində yaddaşıma daxil olan Vahid Qazi…
2012-ci ilin martı. Vahid Qazi yol üstündədir.
Buna öyrəşmişik: gah Şərqə, gah Qərbə uçar Vahid, gah Şimala, gah Cənuba baş vurar, gah Kubadan, gah Afrikadan dönər, gah da yaxını – Qırğızıstanı dolaşıb qayıdar. Gedəndə yola salmaq, gələndə qarşılamaq adına oturarıq.
Amma bu səfər başqa səfərdir. Vahid ailəsini də yanına alıb biryolluq gedir. Oturmağına oturmuşuq, boğazımızsa tıxanıb.
Çoxdan görürdük gedəcək. Tıncıxırdı. Getməyə ürəyi gəlməsə də, qala bilmirdi.
Vahid Qazinin “Çöl Qala” povesti haqda
“Böyük ideallar haqqında bir ömür boyu düşünmək lazımdırmı?” sualını bir-birinə verən iki insan təsəvvür edin. Bir-biriylə bu mövzuda danışan, danışa bilən, yaza bilən insanla rastlaşdınızmı? Əgər, rastlaşdınızsa onda siz bu kitabı dərindən anlayacaqsınız. Axı, müəllif onu “öz dünyasını qurmağa çalışanların hekayəti” adlandırıb. Adamı maraq bürüyür: görəsən, mən öz dünyamı qura bildim? Görəsən, mənim yazışdığım insanla kitabın qəhrəmanlarının toxunduğu mövzular harda çarpazlaşır, harda toqquşur, harda harmoniya yaradır?
Vahid Qazinin “Çöl Qala” əsəri haqqında qeydlər
İlk dəfə idi, belə bir əsər oxumağım. Povest, demək olar ki, dialoqlar üzərində qurulsa da, burada canlı ünsiyyət yox dərəcəsindədir, məktublardan ibarətdir. Ədəbiyyatda buna epistolyar janr deyirlər. Əsərin qəhrəmanlarının söhbətləri müasir çağın gəldiyi son nöqtədə – sosial şəbəkədə baş tutur. Povest hadisələrdən çox obrazların şəxsi dünyagörüş paylaşımları ilə zəngindir.
Vahid Qazinin “İtmiş yaddaşın şifrəsi” kitabına ön söz
Amerikalı psixoloq Culian Ceyns dilin yaranmasından (dilin təxminən əlli min il yaşı olduğu güman edilir) çox sonralar, təxminən beş min il əvvəl icad edildiyi zaman yazı işarələrini oxumağın insan beynində emosional mətn qavrayışını yaratdığını, beləliklə, oxunan sözlərin maddi varlıqlar olaraq şüurumuza sızdığını irəli sürdü. Ceynsin fikrincə, “buna görə də eramızdan əvvəl III minillikdə oxuma aktı, qavrayışımızda hecaların oxunmasından ibarət olan vizual oxu deyil, şəkil-simvollara baxaraq, mixi yazıları eşitməklə nitqin hallüsinasiyası ola bilərdi”.
Bəzən məkanın önəmli olmadığını düşünürsən. Deyirsən əsas – hər zaman sevdiklərimizlə bir arada olmaqdır.
…Həmişə mənə elə gəlir ki, böyüdüyümüz, yaşadığımız evin insan kimi ruhu var, canlıdır. Otaqların, yatdığımız çarpayının, hər səhər şirin çay içdiyimiz mətbəxin, astanasından keçib getdiyimiz qapının, özümüzə bəzək-düzək verdiyimiz aynanın da canı var. Hər guşəsində bizi özümüzə xatırladan anılar…
1 sentyabr 1985-ci ildən başladıq bir-birimizin qrup yoldaşı olmağa Vahid Qazıyevlə!
Madam ki, tələbəlik illərindən, qrup yoldaşlağımızdan yol aldım, elə ətraflı yazım.
2018-ci ilin 13 avqust günü idi, Amerikaya gəlirdim. Bakı aeroportunda oturub uçuş vaxtımı gözləyirdik. Atamla anam məni yola salırdılar.
Üzbəüz oturmuşduq. Qarşıdan tanış bir simanın tələsik keçdiyini gördüm. “Deyəsən, Vahid bəydir o” dedim. Atam arxaya çevirdi, uzaqdan əl edib salamlaşdılar.
Deyilənə görə, Kür çayında bərə işlədən orta yaşlı bir adam sahildən ona əl edən qıvrımsaç müştərini çayın bu üzünə keçirir. Müştəri əlindəki çubuğu astadan suya çırpa-çırpa dodağının altında nəsə deyir. Bərəçi diqqət kəsiləndə onun şeir söylədiyini hiss edir: Oxumağa davam et
Vahid Qazinin bloqu 