Kitabı buradan yükləmək olar:
Gördüm, koronavirus ucbatından bu yay da gəzməklərə getmək alınmayacaq, dedim, səyahətsevər dostlar üçün bir kitab bağlayım. “Yol. Səyahət yazıları” kitabına “Ölkələr və şəhərlər” silsiləsindən yazdığım foto-reportajlar, səfər təəssüratları, yol qeydləri daxildir.
Как нам пройти остаток этого пути?
В зимние месяцы деревья оголялись, поэтому снежные вершины далеких Хыдырлинских гор были видны прямо из окон нашего дома. В праздничные дни или когда ожидали гостей, меня посылали на чердак за фруктами. Там, в копне сена лежали наши зимние запасы – яблоки, груши и гранаты, сбереженные для особых случаев. Я долго не спускался, любовался снежными вершинами и красивыми склонами величественных гор. Было холодно, поэтому на крышу не вылезал, а высовывал голову из круглого отверстия на крыше, оставленного для циркуляции воздуха, и смотрел.
Bir də, görəndə İsa Məsihə deyəcəm ki…
Qış aylarında ağaclar yarpaqsız olurdu deyə evimizin pəncərəsindən uzaq Xıdırlı dağlarının qarlı zirvələri aydın görünürdü. Bayram günlərində, başqa qonaqlıqlarda taxtapuşa saman altda qışa saxladığımız alma, heyva, nar düşürməyə çıxanda o qarlı dağları ətəklərinəcən rahatca seyr edə bilirdim. Soyuq olduğundan dama çıxmazdım, eləcə taxtapuşun dama açılan yumru nəfəsliyindən başımı çıxarıb qarlı dağlara tamaşa edərdim.
Kitabı buradan yükləmək olar: Ruhlar şəhəri 2021
Tələbə yoldaşım Rəsmiyyə Məmmədqızı Ağdamın isgaldan azad olunduğu günlərdə bir gün mənə yazdı ki, gəl “Ruhlar şəhəri”ni yenidən nəşr edək. Təklifin içində bir qalib ədası, sevinci, bir də ruhumuzu yenidən Ağdama körükləmək havası vardı. Bir də deyəsən həmkarım istəyir ki, oxucular bu dəfə “Ruhlar şəhəri”nə başqa gözlə baxsın, başqa ruhla oxusun. Çünki Ağdamı silbaşdan yenidən qurmaq, bu acı taleyimizi yenmək və yenidən yazmaq umudum vardı kitabda, bəlkə bir səbəb də odur…
Dünən Ağdama gedən jurnalistləri görəndə 30 il qabaq “Ədalət” qəzetində “Müxbirimiz Vahid Qazıyev cəbhə bölgəsindən xəbər verir” başlığı ilə dərc olunan yazılar yadıma düşdü. Jurnalist kimi yeni xəbərlər hazırlamaq keçdi könlümdən.
Üç xəbər yazdım.
Məndən soruşsanız Azərbaycanın ən böyük dərdi nədir, deyərəm dövlətlə vətəndaş arasında qarşılıqlı inamsızlıq, etimadsızlıq! Problemlərimizin qaynağını belə görürəm.
Невозможно, чтобы новоприобретенные знания не рождали новых вопросов!
Как неотвязный вопрос о следующих друг за другом загадочных смертях в 60-х годах видных государственных деятелей, руководящих национальных кадров, о которых повествуется в главе «Шыхали Гурбанов или «Люди долга и чести» мемуара Чингиза Гусейнова “Минувшее – навстречу”.
Sovetin təzəcə çökən vaxtları idi. Turist firması Ladoqa gölündə yerləşən Valaam adasına iki günlük gəmi səfəri təşkil edirdi. Sankt-Peterburqa gəlmişkən oranı da görək deyib dostlarla səyahətə çıxmışdıq.
“Şərq” qəzetinə verdiyim müsahibənin tam variantı
– Vahid bəy, 44 günlük müharibənin başa çatması xəbərinə reaksiyanız necə oldu? Hansı hissləri yaşadınız?
– Ordumuz Xankəndinin bir neçə kilometrliyinə çatanda bir dostum ağlıma ideya saldı, təzə bir yazı başladım. Açığını deyim, məni dostumun ideyasına ən çox ruhlandıran ordumuzun qələbələri ilə yanaşı həm də inamla deyilmiş “Sonacan gedəcəyik” nidası idi.
20 yanvar günü səhər obaşdan şəhərə xəbər yayılar ki, gecə Bakıya qoşun girib, milləti qırıb. Küçələr meyitlərlə doludur, bəs, ölənlərin çoxu da tələbələrdir.
