Kənar adam cəmiyyətimizi – televiziyanı, qəzet-jurnalı, toy-yas məclislərini, müşavirə-iclası, konfrans-seminarı, bir sözlə, rəsmi və qeyri-rəsmi tədbirləri müşahidə eləsə “Bunlarda fitri tərif demək istedadı var” deyər.
Karikaturalar V. SısoyevindirNeçə vaxtdı referendumla bağlı dəftərçəmdə qaraladığım cızmaqaradan, nə illah elədim, bir yazı çıxara bilmədim. Lal vətəndaş sükunəti fonunda müxalifətin ”mitinq-mitinq” oyun-həşiri də əlimi bir yandan soyutdu. Pambıqçı Kamilxan Rüstəmovanın sovet illərini xatırladan məşhur çıxışından çaparaq gələn ilham pərisi də dadıma çatmadı. Gəldiyi kimi tez də çəkilib getdi. Əvəzində canıma qəfil üşütmə saldı.
Nədən oldu bu? İndi deyirəm!
Sosial şəbəkələrdə Kamilxan ana haqda nə qədər təhqir oxudum. Amma mənim ona yönəlik belə fikrim yoxdu. Qurbanı ittiham edərlərmi? Məddahlıqda sovet dövründən də betər müstəqillik illərinin qurbanlıq kimi ortaya çıxardığı bu ananı ittiham eləməyə dilim gəlməz!
Mən onu yox, 70 yaşlı Azərbaycan qadınını o kökə salıb zövq alanları qınayıram!
O, referenduma çıxarılan maddələri sadə kəndli dilində izah elədi. Ayrı nə dedi ki?
Həmin çıxışın videosu neçə gün hər internetə qoşulanda qarşıma çıxdı. Bir dəfə ona səssiz baxdım. Bax, məni üşütmə elə o anda tutdu. Elə bildim referenduma Qarabağın verilməsini çıxarıblar və 23 ildi Qarabağ deyib ləliyən bu qarabağlı ana indi üzündə yaltaq təbəssümlə yurdunun ermənilərə verilməsinə görə xoşbəxt olduğunu deyir və ayaqüstə alqışlanır.
Doqquz il əvvəl yazdığım ”Susmaq hüququ” adlı məqaləni xatırladım, açıb oxudum. Üşütmənin səbəbi bu yazı imiş.
Orda belə cümlə var:
”Sabah Qarabağ məsələsinin kompromis yolla həlli “məsləhət” bilinsə, “Azərbaycanın xoşbəxt gələcəyi Qarabağı verməkdən keçir” təşviqatına start verilsə, bu “elita” kamera qarşısında növbəyə düzülmək cəzasına məhkum edilməyəcəkmi?”
Oxuyub gördüm, daha yeni yazıya ehtiyac yoxdu, 2007-ci ildə yazılana ”referendum əlavəsi” etsəm, yetər. Belə də elədim.
Susmaq hüququ uğrunda mübarizədə əhli-vətənə uğurlar arzuladım.
Vahid Qazi
26 sentyabr 2016
Norveçin Azərbaycandakı səfiri Steynar Gil 1943-cü ildə Osloda müəllim ailəsində doğulub və ilk təhsilini burada alıb. Oslo Universitetində rus dilini öyrənib. Universitetdə rus dili və rus ədəbiyyatından dərs deyib. Bir müddət Sankt-Peterburqda təcrübə mübadiləsi keçib. Sonra Xarici İşlər Nazirliyində işə qəbul olunub və artıq 20 ildir bu sistemdə çalışır. 1988-1990-cı illərdə Polşada, sonrakı iki ili SSRİ və Rusiyada işləyib. 1996-1999-cu illərdə Rusiyada Norveç səfirinin müavini olub. 2002-ci ilin yanvarından Norveçin Azərbaycandakı səfiridir. Evlidir. İki övladı var.
Onun ötən il Azərbaycanda keçirilən prezident seçkilərindən sonra tutduğu mövqeyi ölkə mətbuatı sensasiya adlandırsa da, özü bunu adi hal – vicdanın diktəsi hesab edir. Steynar Gil həmin günlər baş vermiş zorakılıq hadisələrində bizim əksər ziyalılarımızdan fərqli olaraq, döyülmüş və məğlub edilmişlərin yanında durmaq qərarına gəldi. Buna görə onu qınayanlar, hətta təhqir edənlər də tapıldı. Bütün bu qınaqlara, təhqirlərə baxmayaraq, Steynar Gilin xalqımıza olan münasibəti birmənalıdır: “demokratiyaya layiq xalq”.
Bu müsahibədə mən özüm keçən il Azərbaycanda keçirilən prezident seçkisi mövzusuna qəsdən toxunmadım. Onsuz da bu mövzu haqda çox söz deyilib, çox fikir səslənib, müxtəlif mövqelər ortaya qoyulub. Elə müsahibimizin də bu məsələylə bağlı tutduğu mövqe hamıya məlumdur. Odur ki, Norveç səfiriylə bu müsahibəmdə onun bizi maraqlandıran digər məsələlərlə bağlı fikirlərini öyrənməyə çalışmışam.
– Cənab səfir, hansı mühitdə böyümüsünüz; ailə, adamlar, cəmiyyət baxımından deyirəm…
– Valideynlərimin hər ikisi məktəbdə müəllim işləyib. Hamı kimi adi həyat yaşamışam, sadə ziyalı ailəsində böyümüşəm. Oxumağa davam et
Vahid Qazinin bloqu 