“Ata, bu yazıya ad qoyarsan?”. Kiçik qızım Ayan e-mail ünvanıma bu sözləri yazıb, qoşmada mənə bir hekayə göndərib. Oxuyan kimi xatırladım. Onu bir il qabaq isveçcə oxumuşdum. O vaxt ona 27 yanvar Holokost – Yəhudi Soyqırımını Beynəlxalq Anım günü münasibətiylə məktəbdə hekayə yazmaq tapşırığı vermişdilər. Onun bu hekayəsi sinifdə ən yaxşı yazılardan sayılmış, yüksək qiymət almışdı. Onda demişdim ki, bunu öz dilimizdə də yazsın. Açığı, bir il sonra onun mənə belə sürpriz edəcəyini gözləmirdim, çünki o söhbəti unutmuşdum. O isə unutmayıbmış…

Oxudum, bəyəndim və bloqumda dərc etməyə onu razı saldım.

Auşvitsə çatmayan qatar

Yuxudan dik atılaraq durdu. Arvadı onu həyəcanla qəfil oyatdı. Təcili işə çağırırmışlar.

Tez əynini geyindi, yemək də yeməyə çatdırmadı, sağollaşıb çıxdı. Stansiyaya gedəndə yolboyu bu dəfə qatarı hara sürəcəyini düşünürdü. Volfqanq maşınisdir. Ona anasının laylasını xatırladan qatarların təkər səsini dinləmək işindən aldığı zövqlərdən biridi. Bu peşə onun uşaqlıq xəyalıydı.

O, Avropanın cürbəcür şəhərlərinə qatar sürüb, Berlinə, Parisə, Hamburqa, Vyanaya. Bu gün yol onu hara aparacaq, bilmirdi.

Depoda ona gedəcəyi yerin adı yazılan gediş kağızını verəndə bir anda dondu. Yazı makinası ilə ağ kağızda bu sözlər yazılmışdı: ”FK Auschwitz Birkenau”. Oxumağa davam et →