İki fərqli duyğu yaşayır adam. Biri şirin eyforiyadır, o biri acı nigarançılıq.
Xoş emosiyalar yaşamaqdan zövq almaqla yanaşı soyuq başla düşünməli də olursan. O ikinci duyğu bundan sonra yaranır.
Ağdamın baş planının təqdimatına, özül qoyma mərasiminə mən də baxdım. Neçə gündür TV-lərdə, sosial şəbəkələrdə müzakirələrin birini də qaçırmamağa çalışıram.
Kitabı buradan yükləmək olar: Ruhlar şəhəri 2021
Tələbə yoldaşım Rəsmiyyə Məmmədqızı Ağdamın isgaldan azad olunduğu günlərdə bir gün mənə yazdı ki, gəl “Ruhlar şəhəri”ni yenidən nəşr edək. Təklifin içində bir qalib ədası, sevinci, bir də ruhumuzu yenidən Ağdama körükləmək havası vardı. Bir də deyəsən həmkarım istəyir ki, oxucular bu dəfə “Ruhlar şəhəri”nə başqa gözlə baxsın, başqa ruhla oxusun. Çünki Ağdamı silbaşdan yenidən qurmaq, bu acı taleyimizi yenmək və yenidən yazmaq umudum vardı kitabda, bəlkə bir səbəb də odur…
Deyilənə görə, Kür çayında bərə işlədən orta yaşlı bir adam sahildən ona əl edən qıvrımsaç müştərini çayın bu üzünə keçirir. Müştəri əlindəki çubuğu astadan suya çırpa-çırpa dodağının altında nəsə deyir. Bərəçi diqqət kəsiləndə onun şeir söylədiyini hiss edir: Oxumağa davam et
Youtube-da yayımlanan “Səsli ədəbiyyat” kanalı “Ruhlar şəhəri”ni audio yazıya alıb. Artıq kitabı əldə edə bilməyənlər, oxumağa vaxtı və imkanı olmayanlar onu audio şəklində dinləyə biləcəklər. Ağdamla bağlı xatirələrimi İlahə Sadıqova səsləndirir. Buyurun dinləyin! Oxumağa davam et
Pəncərədə dizlərini qollarının arasına yığıb oturmağın, yorulanda ayaqlarını açıb pəncərə boyu uzatmağın, beləcə rahatlanıb küçədən gəlib-gedənlərə tamaşa eləməyin özü əyləncə olmayan yerdə bir əyləncədi. Yağışlı günlərdə, həyətdə oynamağa imkan olmayanda, ildırım vurar deyə şəhər işıqları söndürüldüyündən dünyanın əcinnə gözündə gördüyü bir ölkənin çəkdiyi, Yer üzünün bəlkə də ən humanist cizgi filmlərinə baxa bilməyəndə aynası küçəyə açılan pəncərəmiz televizoru əvəz eləyirdi. Oxumağa davam et
İradə Musayeva
Ağdama gedən varmı? Ey! — Ev tikən, pullarını dönə-dönə sayıb gizlədən, dissertasiya yazıb alim olmaq istəyən, toy tədarükü görən, dünya səyahətinə çıxmağa hazırlaşan, işdən qovulan, vəzifə pilləsində iməkləyən, böyük adam olmaq uğrunda kompyuter, «dil» öyrənən, qul bazarında qara daşın üstündə oturub iş gözləyən kəs — ağdamlı, qarabağlı, azərbaycanlı, dayan! Dayan, ayaq saxla! Səni Ağdama aparan var. Ağdamı xatırlamaq və ya görmək istəyirsənmi? Vahid Qazinin 122 səhifəlik «Ruhlar şəhəri» kitabını oxu! Oxumağa davam et
Bu gün İrəvan, Zəngəzur, Göyçə, Qarabağ və neçə-neçə başqa yurd yerlərimiz erməni vəhşilərinin tapdağı altında inləyir. Şəhər və kəndlərimiz yerlə-yeksan edilib, xarabalığa çevrilib, yer üzündən silinib. Belə şəhərlərdən biri də möhtəşəm Ağdamdır.
Publisist Vahid Qazinin “Ruhlar şəhəri” kitabı erməni cəlladlarının işğal etdikləri Ağdam şəhərindən bəhs edir. “Ön söz”, “Son söz” və on beş essedən ibarət kitabın müxtəlif başlıqlı hər bir bölümündə Ağdam şəhərinin keçmiş qaynar həyatının müəyyən bir anı yad edilir, real həyat faktları, insanları, evləri, küçələri anılar, bədii sözlə tablosu çəkilir. Ağdam şəhərinin daxili quruluşu, küçələri, mədəniyyət ocaqları, məktəbləri, çayxanaları, kinoteatrı, müxtəlif təbəqədən olan ayrı-ayrı insanları xatırlanır, onlarla bağlı maraqlı hadisələr göz önündə canlandırılır. Hər bir ana həssaslıqla yanaşan Vahid Qazi insanı heyrətləndirəcək dərəcədə sanki keçmişə real səyahətə aparır. Oxumağa davam et
MÜNDƏRİCAT
Ön söz yerinə. Ramiz Rövşən: “Mümkünsüz qayıdış”ın əzabı
Birinci esse. On yeddi
İkinci esse. Heyva qoxulu zirzəmi
Üçüncü esse. Çəpər
Dördüncü esse. Xilaskar ölüm marşı
Beşinci esse. Ağ gecənin yuxusu
Altıncı esse. Vaxt olmayan yer
Yeddinci esse. Novruz sabahının pəncərəsi
Səkkizinci esse. Yusif üzlü kitablar
Doqquzuncu esse. Rəngsiz kino
Onuncu esse. Azan oxuyan göyərçin
On birinci esse. Hökumətə məhkumlar
On ikinci esse. Sümük abidə
On üçüncü esse. Toz adamlar
On dördüncü esse. Sağ qalan ləpirlər
On beşinci esse. Xəyal memarı
Son söz yerinə. Rafiq Əliyev: “Qiyamətə qalmış 4 dəqiqə”
“Ruhlar şəhəri” kitabını buradan yüklə
Ramiz RÖVŞƏN
Həzrət Əli “İnsanlar valideynlərindən çox zəmanələrinə bənzəyirlər” deyirdi. Folkner isə yazırdı ki, hər bir insan öz yaddaşının məhsuludur.
Aralarında min ildən çox məsafə olsa da, bu iki fikir qəribə şəkildə bir-birini tamamlayır.
Doğrudanmı insanlar hamısı öz zəmanələrinə bənzəyir? Bəs onda necə olur ki, eyni zəmanədən həm Lenin, həm də Aleksandr Blok, həm Hitler, həm də Tomas Mann çıxır?
Bunun bir cavabı var; “çünki hər bir insan öz yaddaşının məhsuludur”. Oxumağa davam et
Vahid Qazinin bloqu 