Sənət, zaman, tale üçbucağında
Ölüm var, öldürür – həyata son qoyur; ölüm də var, yaşadır – ömürə yeni həyat verir!
Ukraynalı jurnalist Dimitro Qordonun Vaxtanq Kikabidze ilə müsahibəsinə baxırdım. Söz Vısotskidən düşdü. Tanımayan gənc oxuculara deyim ki, Kikabidze də sovet dövrünün populyar müğənnisi, aktyoru olub. Amma şair, müğənni, teatr və kino aktyoru Vladimir Vısotski o vaxtın yarıdissident canlı əfsanəsiydi.
Erməni məsələsi bir-birinə rəqib, hətta düşmən dövlətləri birləşdirən maraq nöqtəsidir. Rusiya, ABŞ, Fransa, İran və s. kimi. 1915-ci il olaylarına “soyqırım” deməklə Co Bayden təzə bir iş görmür, sələfi Vudro Vilsonun 100 il qabaq başlatdığı siyasəti davam etdirir.
Dünən Ağdama gedən jurnalistləri görəndə 30 il qabaq “Ədalət” qəzetində “Müxbirimiz Vahid Qazıyev cəbhə bölgəsindən xəbər verir” başlığı ilə dərc olunan yazılar yadıma düşdü. Jurnalist kimi yeni xəbərlər hazırlamaq keçdi könlümdən.
Üç xəbər yazdım.
Məndən soruşsanız Azərbaycanın ən böyük dərdi nədir, deyərəm dövlətlə vətəndaş arasında qarşılıqlı inamsızlıq, etimadsızlıq! Problemlərimizin qaynağını belə görürəm.
Sovetin təzəcə çökən vaxtları idi. Turist firması Ladoqa gölündə yerləşən Valaam adasına iki günlük gəmi səfəri təşkil edirdi. Sankt-Peterburqa gəlmişkən oranı da görək deyib dostlarla səyahətə çıxmışdıq.
Söz vaxtına çəkər. Ötən ilin bu vədələriydi. Xanımımla Antalyaya səfər etmişdik. Gözəl bir həftə keçirmişdik. O həftəni yaddaqalan edən tək Antalyanın gözəllikləri deyildi, həm də Azərbaycan mədəniyyətinin qardaş eldə yaşayan böyük simaları ilə görüşlər idi. Kulturuloq Məzahir Afşarla, pianoçu Samir Mizoyevlə, həkim, şair, rəssam Şərahil Laçınla, onların düşüncəsi işıqlı xanımları ilə söhbətlərdə elə bildik, Antalya elə Azərbaycanın bir guşəsidir.
Ur boken “Själarnas stad” av Vahid Qazi
Jag gick till skolan hemifrån, alltså från Ali Ibrahimovs gata och svängde till Leningatan. Lenin ni vet, grundaren av världsproletariatet, och Ali Ibrahimov, han var en kommunist från samma ort där jag föddes. Jag gick på vänster sidan av gatan och när jag passerade polisstationen och sedan Mirgasymovvägen som brukade vara tyst hörde jag live musik som spelades i den envåningsbyggnaden till vänster. Den byggnaden var pionjärers hus och det var musikgruppen ”Karabachs näktergalar” som tränade. Gud vet om var någonstans i det väldiga Sovjetlandet skulle de uppträda med sin konsert. Efter det storslagna uppträdandet på konserten i Moskva där självaste Brezjnev var med i publiken, ökade antalet barn som sökte till denna musikskola avsevärt. Vissa var duktiga på att sjunga, vissa spelade musikinstrument, och andra dansade…
Hej, Ann!
Du har delat ett inlägg i Twitter som drog mitt intresse: ”Bekymrad över våldet mellan Armenien och Azerbajdzjan. Omedelbart behov av nedtrappning”. Du angav även att du senare i veckan kommer att diskutera situationen med dina kollegor i Azerbajdzjan och Armenien och verka för en fredlig lösning.
Kənar adam cəmiyyətimizi – televiziyanı, qəzet-jurnalı, toy-yas məclislərini, müşavirə-iclası, konfrans-seminarı, bir sözlə, rəsmi və qeyri-rəsmi tədbirləri müşahidə eləsə “Bunlarda fitri tərif demək istedadı var” deyər.
Ayaz Salayevin sanki Azərbaycan xalqı ilə tale oxşarlığı var. Mühitsizlik ucbatından öz potensialını realizə edə bilməmək baxımdan deyirəm. Həm də işinini (missiyasını) yarımçıq qoymaq mərəzini qəsd edirəm.”Yarımçıqlıq mərəzi”yazısında bir xalq kimi xarakterimizin ”sonacan getməmək” cəhətindən yazanda nümunə kimi Ayaz Salayevi də göstərmişdim. Oxumağa davam et
